In de naam van Allah, de meeste Barmhartige de meeste Genadevolle
Ik pak m’n witte overhemd, om dan vervolgens m’n moeder nog even op m’n allerbeste blik aan te kijken of ze het overhemd voor een laatste keer wil strijken. “Voor deze keer dan” kijkt ze me wat ondervragend aan, alsof ik bijna niet volwassen genoeg zou zijn om vandaag de belangrijkste stap in m’n leven te zetten; hand vragen. “Alsjeblieft” en ze overhandigt het kledingstuk enkele minuten later met veel liefde terug en er geen enkele kreukel in te vinden is.
Eenmaal beneden zie ik een aantal familieleden die meegaan op het huwelijksbezoek. “Waar is je jas?!” hoor ik een van m’n nichtjes grinnikend zeggen. Uit onhandigheid bedenk ik me ineens dat ik vergeten ben een jas mee te nemen naar het huis van m’n tante van waaruit we vertrekken. Zo kan ik niet aankomen, zweeft het door m’n gedachten. “Gelukkig ben je wat afgevallen, dit zal je wel passen” oppert m’n andere nichtje dan verder en ze overhandigt een colbert van haar oudere broer. ‘Mijn dank is groot,’ het is even het enige wat door me heen gaat en gretig neem ik het colbert aan.
Tot zover, de eerste stap van vandaag is gezet. Of is een eerste stap eigenlijk wel het belang van de kleding die we dragen, de geur van een parfum die ons kenmerkt of de auto waar we in aan komen rijden.
Ik ga een stap terug en wat ik me dan bedenk, is m’n zuivere intentie om te willen trouwen. Ik besef me daarin al te goed dat ik niet perfect ben. Maar nu ik de stap zet om te willen trouwen, zal ik in het huwelijk hier samen aan blijven werken. Dit is een eerste stap.
“Ben je klaar?” vraagt vader, terwijl ik nog m’n veters aan het strikken ben. Ik loop de deur uit en we rijden weg naar het huis van bestemming. Een paar uur later komen we aan. En zoals sommigen wel bekend zijn met de wijze waarop ‘hand vragen’ verloopt, gaat de tijd alleen langzaam als ik voor het eerst in m’n leven een aantal ernstige serieuze vragen moet beantwoorden. Voor ik het door heb, is ook dat spannende moment weer voorbij en staan we buiten. Een van de mannen die mee is, droogt zijn eigen bezwete voorhoofd af om vervolgens aan mij de vraag te stellen: “Dat viel wel mee he?” Ik knik een geruststellend antwoord om vervolgens de blik van m’n moeder te zoeken. Wat zal hierna gebeuren?
Een week gaat voorbij, nog een week, dan een maand en dan maanden.
“Ik denk niet dat het gaat lukken” luidt de voorspelling van m’n vader. Zoals Allah (swt) het wil, zal gebeuren. Door de afwijzingen wordt duidelijk dat het huis van deze vrouw niet m’n tweede huis zal worden en Allah (swt) elders Zijn zegen voor mij heeft bewaard.
“Hij is nog steeds op zoek naar een vrouw” hoor ik soms de mensen om mij heen te zeggen. Ik probeer me hierdoor niet te laten ontmoedigen. En dit is een tweede stap: het vertrouwen in Allah (swt) blijven hebben dat je iemand zult vinden die bij je past.
Op een niet al te zonnige dag merk ik onverwachts een geschikte huwelijkspartner in de moskee op. Een reeks van pogingen en kennismaking tussen onze families volgt, om vervolgens officieel op bezoek te mogen komen om de hand van deze vrouw te mogen vragen.
Als op een doordeweekse dag m’n moeder de telefoon oplegt, komt ze eindelijk met het goede nieuws: “We kunnen deze week komen voor een officieel huwelijksbezoek.” M’n ogen glunderen dan van de wens die in vervulling gaat.
En hiermee is ook stap drie omschreven en dat is: vertrouwen hebben in je eigen handelingen en hierin niet op te geven. Bij sommige mensen komt het huwelijk als een soort van ‘liefde-op-het-eerste-gezicht’ en iemand kruist dan zomaar je pad. Maar bedenk je ook dat dit niet altijd het geval is en we ook niet weten hoe een dergelijk huwelijk verder verloopt. Alles kan van de buitenkant er mooier uitzien dan dat de werkelijkheid is. Jouw eigen inzet en jouw eigen handelingen zijn daarom altijd even belangrijk.
Bij het opstaan op deze belangrijke dag ben ik minder nerveus dan de vorige keer. Immers weet ik nu precies hoe het in z’n werk gaat. We stellen ons voor, de ‘thee-ceremonie’ volgt en dan de ontmoeting met m’n toekomstige. Het lijkt alsof dit een betere klik is. Iets wat ik me vooraf niet kon bedenken, maar Allah (swt) is de Alwetende.
Na de ontmoeting rijden we stilletjes naar huis. Diep van binnen zal een teleurstelling alles behalve gewenst zijn, maar niet anders kan ik dan accepteren wat er komen gaat.
“Ze hebben ‘ja’ gezegd” vertelt m’n moeder een aantal weken later als ik dan van een lange werkdag nietsvermoedend thuis kom. Het vervolg na de kennismaking gaat zo snel. Waar ik maanden moest proberen niet op te geven om een kans tot kennismaking te krijgen, komt het ja-woord veel sneller dan ik had verwacht. En ik ben dankbaar, meer dan ik hier kan omschrijven. Hierin komt de vierde stap: dankbaarheid naar Allah (swt) en het besef dat het Allah (swt) is die de zegeningen schenkt.
Vanaf dit moment kan het alleen maar mooier en beter worden en kan ik samen met m’n toekomstige werken aan het leven dat we in gedachten hebben. Daarin besef ik ook dat de vreugde niet alleen om dit moment draait, het moment dat het gelukt is een geschikte huwelijkspartner te vinden. Vanaf nu betekent het ook hieraan te blijven werken zodat we elkaar gelukkig houden.
Ik kom dan bij de laatste stap van hand vragen. Een stap die nooit vergeten mag worden en altijd centraal staat in het huwelijk, en dat is het gedenken van Allah (swt). Dit kunnen we alleen doen door ons leven op te bouwen aan de hand van dat wat Allah (swt) liefheeft. Door het gedenken van Allah (swt) brengt dit compassie tussen ons en helpt het ons herinneren aan waarom we voor elkaar gekozen hebben. Tevens was deze stap ook verweven in de eerste stap, m’n intentie. Ik zocht een vrouw die Allah (swt) gedenkt en liefheeft en dit heeft Hij vervolgens, tot m’n grootste dank en vreugde, waar gemaakt.
“En tot Zijn tekenen behoort dat Hij voor jullie echtgenotes uit jullie eigen midden geschapen heeft om bij haar rust te vinden. En Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht. Daarin zijn tekenen voor mensen die nadenken.” (30:21)
Geschreven door R.Q.
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal van derden.
© Copyright Ahlalbait Jongeren