In de naam van Allah, de meest Barmhartige de meest Genadevolle

Ahlalbait Jongeren Organisatie biedt haar condoleance aan alle moslims ter gelegenheid van de herdenking van het overlijden van onze profeet (s).

 

Drie dagen vóór de dood van de profeet (s), toen de profeet heel slecht aan toe was, ging hij met Imam Ali (a), naar zijn huis, om even een boodschap voor Ali te schrijven. Maar opeens verzamelde iedereen (vele bekenden) bij het huis van de profeet (s).

"Toen was het donderdag, de ellendigste dag ooit " zegt Ibn Abbas. [1]

Toen iedereen bij de profeet ging zitten, heeft de profeet het volgende aan hen gevraagd: " Geef me pen een papier, zodat ik jullie een boek kan schrijven, waardoor jullie, na mij nooit zullen verdwalen"

Daarna zei Umar Bin Khataab: "De profeet is onder de invloed van de ziekte, wij hebben de Koran, het Boek van Allah, dat is voldoende voor ons" [2]. De reactie van Umar Bin Khataab heeft onrust bij de aanwezigen opgewekt. Sommigen zeiden dat het profeet’s bevel zou moeten worden uitgevoerd zodat hij zou kunnen schrijven wat hij wenste. Anderen hebben zich bij Umar’s kant aangesloten.

In de naam van Allah, de Barmhartige de Genadevolle

Arbaien betekent ‘veertig’ in het Arabisch. Urdu-sprekende moslims gebruiken het woord Chehlum voor hetzelfde begrip. Arbaien is een sjiitisch ritueel dat 40 dagen na Ashura plaatsvindt. Op de twintigste van de islamitische maand Safar wordt het martelaarschap herdacht van Hussain Ibn Ali (a), de kleinzoon van de profeet Mohammed (s). Imam Hussain (a) stierf samen met 72 aanhangers in de Slag bij Karbala in het jaar 61 Al Hijra, oftewel 680 A.D. Veertig dagen is de gebruikelijke lengte van een rouwperiode in veel islamitische culturen. Het is de gewoonte onder veel moslims om de veertigste dag te herdenken, met de familie samen te zijn en aalmoezen te geven.

De veertigste dag, Arbaien, markeert een belangrijke wending in de Karbala-beweging. Op deze dag, die niet minder belangrijk is dan Ashura, bereikten de overgebleven leden van Ahlalbait Karbala en bezochten zij Imam Hussain (a) en zijn trouwe familieleden en volgelingen, die hun leven hadden gegeven voor de islam.

Historici verschillen van mening in welk jaar dit plaatsvond; sommigen zeggen dat het in 61 AH plaatsvond, hetzelfde jaar dus als de slag bij Karbala. Anderen beweren dat dit bezoek het jaar daarop plaatsvond. Hoe dan ook, de verschrikkingen en moeilijkheden die de familie van de profeet (vzmh) hadden doorstaan in het paleis van Yazid en de lange tocht naar Karbala, bereikten het hoogste punt op de 20e van de maand Safar op de lege vlakten van Karbala.

Volgens de meest wijd geaccepteerde overleveringen, bleef de familie van de profeet (vzmh) ongeveer een jaar gevangen gehouden in Damascus door Yazid, de kalief van de stamhuis der Umayyaden. Toen hij na een jaar zich gedwongen zag hen vrij te laten, zei Bibi Zainab (a) tegen Imam Ali (Ibn Hussain) as-Sajjad, dat zij terug wilde keren naar Karbala om te rouwen om haar broer en alle andere martelaars. Ook de andere vrouwen van de karavaan wilden dit en Imam Ali as-Sajjad begeleidde hen vervolgens naar Karbala.