In de naam van Allah, de Barmhartige de Genadevolle
Een oude man leefde eens met zijn zoon, schoondochter en 4-jarige kleinzoon. Zijn handen beefden, zijn zicht was vaag en zijn stappen wankelden. De familie at samen aan tafel. Maar het beven van grootvaders handen en zijn slechte ogen maakte het eten moeilijk. Erwten rolden van zijn lepel op de grond. Wanneer hij een glas melk pakte, viel het melk op de tafelkleed.
De zoon en schoondochter werden geïrriteerd van het knoeien. “We moeten iets doen met grootvader” zei de zoon. “Ik heb genoeg van zijn gemorste melk, lawaaierige eten en voedsel op de vloer.” De zoon en zijn vrouw zetten een klein tafel in de hoek. Daar at grootvader alleen terwijl de rest van de familie genoot van het diner. Aangezien grootvader al zo’n 2 borden had gebroken, werd zijn voedsel gediend in een houten kom. Als de familie naar grootvaders richting keek, had hij soms een traan in zijn oog omdat hij alleen zat. Alsnog waren de enige woorden die de stel voor hem hadden waarschuwingen wanneer hij weer eens een vork liet vallen of voedsel morste. De 4-jarige kind keek in stilte toe.
Op een avond, voor het diner, zag de vader dat zijn zoon speelde met een hout op de grond. Hij vroeg zijn zoon: “Waar ben je aan het maken?” De zoon antwoordde: “Oh, ik ben bezig een kleine kom voor jou en mama aan het maken om uit te eten als ik straks groot ben” De 4-jarige-kind glimlachte en ging weer verder aan het werk. De ouders werden sprakeloos van deze woorden. De tranen stroomden toen op hun wangen. Hoewel geen enkele woord werd gesproken, wisten ze beiden wat er gedaan moest worden.
Die avond nam de man zijn vaders hand en leidde hem terug naar de eettafel. Hij bleef elke maaltijd met de familie mee eten voor zijn resterende dagen. En om de een of andere reden, schenen noch de man noch de vrouw aandacht te geven als een vork viel, melk werd gemorst of de tafelkleed vuil werd.
Bron: dit stuk is vertaald uit: http://www.ezsoftech.com/stories/mis37.asp
(C) Copyright Ahlalbait Jongeren