In de naam van Allah, de meest Barmhartige, de meest Genadevolle,
Mensen hebben angst voor dingen of situaties vanwege een gebrek aan vertrouwen in Allah. Een gebrek aan vertrouwen in Allah zorgt voor een gebrek aan het gevoel van veiligheid. Het vertrouwen in Allah betekent dat een dienaar zich van alle verwachtingen van de mens afzondert en zijn verwachtingen alleen blootstelt aan Allah. Het vertrouwen in Allah wil zeggen dat een persoon al zijn zaken overgeeft aan Allah. Precies die overgave geeft rust aan de mens en verwijdert iedere vorm van angst uit de geest van de zwakke mens.
Dit is het korte verhaal van een vrouw die leerde haar angst te overwinnen dankzij de godsdienst die haar innerlijke zelf verlichtte. Een moeilijke stap die deze dappere vrouw alsnóg zette vanwege haar intentie, namelijk het tevredenstellen van Allah. Deze intentie verwijderde iedere vorm van angst uit haar ziel voor een groot publiek dat haar stelling hoogstwaarschijnlijk niet zou accepteren….
Mina was een jonge islamitische vrouw die studeerde aan de Universiteit van Friesland. Ze volgde de opleiding Verloskundige. Vandaag moest Mina een presentatie geven over de ontwikkeling van de embryo in de baarmoeder. Mina maakte zich klaar om naar de universiteit te gaan en daar de stelling van haar presentatie over vrouwenrechten in de Islam te verdedigen. Ze voelde de lichamelijke spanning toenemen toen ze voor de deur van de zaal stond. Haar schouders en knieën begonnen zwak aan te voelen. Het was moeilijk voor haar om te kalmeren, omdat ze zichzelf zag staan voor een groep afkeurende gezichten waarvoor ze haar mening probeerde te verdedigen. Ze was bang dat mensen haar stelling niet goed zouden keuren. Mina wist dat de omgeving waarin zij leefde erg onwetend was over de islam. De meesten waren niet eens op de hoogte van het feit dat de islam was gekomen om de vrouw te redden van slavernij en misbruik. De meesten wisten ook niet dat de hijaab een symbool was van bevrijding en gehoorzaamheid aan alleen Allah. Zij wisten niet dat de hijaab de vrijheid was van Mina, omdat deze hijaab een onderdeel was van haar islamitische karakter en mensen in de maatschappij letterlijk dwong om haar te beoordelen op haar innerlijk en niet op haar tijdelijke uiterlijk. Allah schonk de vrouw met dit geschenk en vandaag wilde Mina de waarde van dit geschenk delen met een maatschappij wiens intellect tekort schoot om deze waarde te geven. Mina was het zat om aangestaard te worden door medestudenten of docenten als een vrouw die onderdrukt werd door haar godsdienst. De enige manier waarop er een einde kon komen aan die vooroordelen over de Islamitische vrouw, was door de onwetenden in de Universiteit te confronteren met zelfverzekerdheid en kracht afkomstig van een vrouw mét hijaab die opgegroeid is in het Westen, maar vooralsnog heeft gekozen voor de waarden en overtuigingen van de islam die haar heeft bevrijd.
Toch voelde Mina zich ongemakkelijk. Het was moeilijk om als enige moslima met een hijaab te spreken voor een groot publiek dat eigenlijk verwachtte dat ze het vandaag zal hebben over de ontwikkeling van de embryo in de baarmoeder. Ze wilde de maatschappij verrassen. Niet vanwege een persoonlijk belang, maar vanwege een Goddelijk belang. Mina koos ervoor om zich te laten leiden door de islam, want deze religie gaf haar rechten en waardering als vrouw. Vandaag wilde Mina dit overbrengen bij mensen die haar behandelden aan de hand van vooroordelen. Uiteindelijk is de sterke persoon de persoon die de waarheid durft uit te spreken voor een omgeving die de waarheid niet wil accepteren.
Ze besloot iets te doen tegen haar angst. Ze zat op de grond en voelde haar angst voor het afgekeurd worden door mensen uit de zaal. Ze begreep dat haar lichamelijke zwakheid ontstond door haar innerlijke angst. Ze zei tegen zichzelf: “Ik zal mijn stelling verdedigen vanwege mijn verplichting aan Allah. Het maakt niet uit of mensen mij goedkeuren of afkeuren.” Mina deed dit puur en alleen voor Allah. Ze wist dat ze nergens bang voor hoefde te zijn als ze Allah bij zich had. Mina leunde even op de vensterbank en dacht aan Allah. Ze herinnerde de vers die haar kracht gaf voordat ze de zaal binnenging,
“Gedenk Mij en Ik zal jullie gedenken.” [De Edele Koran, 2:152]
Haar Heer zou haar gedenken als zij Hem herdacht. Mina stond op en haalde diep adem en keek naar boven. Ze wist dat Allah naar haar keek en dicht bij haar was. Nu was er geen enkele reden meer om angst te voelen. Mina pakte de deurhendel vast en liep naar binnen op het podium.
Mina begon te spreken in alle kracht en overtuiging. Ze glimlachte en haalde tussendoor kort even adem. Alles was oké. Zij deed dit voor Allah, dus wat kon er nog gebeuren? Niets! De zaal was doodstil. Alles wat te horen was in de donkere zaal met licht afkomstig uit het podium, was de stem van Mina. Meryem ademde diep in en sloot haar presentatie af:
“Mijn intentie is om de vooroordelen bij mensen die niet goed genoeg zijn geïnformeerd over mijn religie te verwijderen. Ik ben namelijk een volger van deze religie, de islam. Ik ben een moslima en daar ben ik mijn Heer dagelijks dankbaar voor. Ik hoop dat deze korte toespraak heeft geholpen om mij en miljoenen andere islamitische vrouwen met de hijaab niet meer als vrouwen te zien die worden onderdrukt of misbruikt. Ik kies zelf voor deze hijaab, omdat het mij innerlijke rust schenkt en mij onafhankelijk maakt van de mens. Dus spreek alsjeblieft niet zonder kennis. Ik ben een moslima en hier sta ik. Beoordeel mij op mijn innerlijke waarden, daar staat deze hijaab voor.”
Mina stond met de microfoon in haar handen voor de zaal. Ze keek naar de grond. Niet wachtend op een reactie. Niet wachtend op een applaus. Ze voelde gedurende de hele presentatie dat Sayeda Zainab (a) achter haar stond. Ze voelde zich niet alleen. Haar tong leek wel door de kracht van Allah bestuurd te worden. Al die krachtige woorden kwamen uit haar ziel en zonder de hand van Allah kwam er geen enkel woord uit haar tong. Het bleef een tijdje stil in de zaal. Mina hoorde een luid applaus van de docenten en studenten. Ze boog kort en stapte van het podium af, terwijl ze Allah van binnen diep bedankte voor Zijn hulp tijdens de moeilijke stap die zij vandaag had gezet omwille van haar godsdienst, de islam.
Mina maakte de deur open en wilde naar de uitgang lopen, toen een meisje riep “Mina! Mina!”
Mina stopte en keek achterom toen ze een prachtige jonge vrouw zag met een rond gezicht en zwart lang haar. Mina merkte tranen op in haar ogen.
“Ik heb ontzettend veel bewondering voor de enorme kracht die je daarnet hebt laten zien op het podium. Masha’Allah. Ik heb nooit op de manier waarop jij had gesproken nagedacht over de Islam en de hijaab”, zei de studente.
“Ik heb niets gedaan, behalve mijn plicht voor Allah. Ik hoop dat iedere vrouw, moslima of niet, beseft dat de hijaab meer is dan een stukje katoen op ons hoofd. Het is een wapen die wij dragen. Een wapen waarmee wij onze bescheidenheid verdedigen, omdat we ons afhankelijk stellen van Allah alleen. Deze hijaab is het symbool van onze godsdienst die vandaag de dag het doelwit is geworden van onterechte vooroordelen. Ik moest het doen. Het was een gevoel dat mij maar niet losliet. Dank aan Allah”, zei Mina.
“Ik hoop dat ik op een dag zo kan worden als jij en ook die bewustheid over onze godsdienst kan hebben. Ik ben zelf ook een moslima, maar heb nooit zo stilgestaan bij de hijaab. Ik zit nu ook op de universiteit. Al die jaren droeg ik geen hijaab. Het is nu vreemd voor anderen om de hijaab te dragen. Zij zullen dat niet accepteren”, zei de studente met enige wanhoop in haar stem.
“Allah steunt ieder persoon die streeft op Zijn pad. Mijn zuster, weet wat jouw intentie is. Als jij de hijaab wilt dragen omwille van de studenten in de universiteit, zal nooit iemand jou accepteren, omdat je jezelf niet hebt geaccepteerd en tegen de norm van jouw ziel bent gegaan. Als jij de hijaab wilt dragen omwille van het aanbidden van Allah, dan zal jíj jezelf accepteren. Als anderen je dán niet accepteren, dan maakt dit voor jou niks uit, omdat jij jezelf hebt geaccepteerd en hebt gekozen voor bevrijding in de realiteit”, zei Mina met liefde in haar stem voor de studente.
De studente bleef stil en keek naar de grond. Ze leek erg in de war.
“Hier, dit is mijn nummer. Bel mij wanneer jij me maar nodig hebt”, zei Mina.
“Echt bedankt Mina. Mijn naam is Zahraa. Ik hoop dat je me echt kunt helpen”, zei Zahraa.
Zahraa knuffelde Mina en Mina nam haar verwarde toestand in armen. Ze namen afscheid van elkaar. Dit was het begin van een lange maar uitdagende weg, dacht Mina. Ze verliet de universiteit met een gevoel van opluchting. Terwijl de wind over haar hijaab en lange abaya blies, liet ze een glimlach gaan over haar gezicht. Ze fluisterde:
“Oh Allah, leid ons op het rechte pad.”
***
Na 2 maanden
Het was ochtend: Mina opende haar ogen en bereidde zich voor om te vertrekken naar de universiteit. Terwijl ze in de spiegel naar zichzelf keek om haar hijaab goed te zetten, ging haar telefoon af.
“Selam aleikom, met Mina.”
“Ja hallo. U spreekt met arts Nicola Sanders. Een jongedame, genaamd Zahraa, ligt in het ziekenhuis van Rotterdam. Zij gaf mij dit nummer en ik moest jou bellen van haar en vragen of je kunt komen. Ze heeft jou nodig.”
Mina keek naar schokkend naar het gebedskleed waar ze zojuist het ochtendgebed op had verricht en ze herinnerde zich het meisje dat met wanhopige ogen naar haar keek. Ogen die onrust en verwarring uitstraalden. Het was een meisje dat openstond voor de islam, maar nog niet de eerste stappen naar islam had gezet. Mina gaf haar nummer aan dit meisje, Zahraa, voor als ze haar hulp ooit nodig had.
“Hallo, wat is er gebeurd met haar?”, zei Mina met onrust in haar stem.
“Een auto-ongeluk. Meer kan ik niet vertellen. Ze wacht op jou. Ze zegt de hele tijd: “Mina, Mina!”, zei de dokter aan de telefoon tegen Mina.
Mina’s hand trilde terwijl ze de telefoon langs haar benen liet zakken. Mina pakte haar sleutels en deed haar schoenen in haast aan, terwijl ze salawat (zegeningen over de Profeet (s) en zijn familie (a)) fluisterde met de hoop dat Allah haar de kracht zou geven aan te komen in het ziekenhuis om Zahraa te steunen. Ze pakte de Koran en zette deze in haar tas. Mina vertrok uit haar huis.
***
Mina was aangekomen in het ziekenhuis en meldde zich bij de balie.
“De tweede etage, kamernummer 3”, zei de medewerkster.
Mina liep naar boven en zocht naar de kamer. Toen ze de kamer instapte, zag ze een verscheurde ziel op het bed liggen. Mina zag een prachtig meisje dat haar beide benen had verloren, liggen op het bed. Ze was gewikkeld in verband en haar rechteroog zat onder de pleisters. Ze zag dat Zahraa naar haar keek toen ze naar binnen kwam. Zahraa zag de verdrietige blik in de ogen van Mina.
“Habibti… (lieverd)”, Mina ging zitten op de stoel en hield de hand van Zahraa vast.
Zahraa liet een glimlach verschijnen op haar gezicht. Dezelfde mooie glimlach die ze kon laten schijnen in onzekerheid of wanhoop.
“Oh Mina..”, Zahraa pakte ook de hand vast van Mina. “Ik wilde dat je hier kwam omdat ik wil dat je mij één ding geeft wat ik niet verlies in mijn leven. Ik heb alles verloren, oh Mina. Ik heb mijn beide benen verloren. Ik heb mijn ouders verloren. Ik heb last van geheugenverlies. Ik wil dat je mij houvast geeft, spreek alsjeblieft met mij. Jouw woorden zijn als een leidraad voor mij. Jouw woorden komen van geloof en kracht. Geef mij alsjeblieft iets, oh Mina.”
Zahraa liet tranen gaan, tranen die de pleisters van haar linkeroog nat maakten. Ze keek nog steeds met haar grote, wanhopige, maar prachtige ogen naar Mina.
“Zahraa, doe jezelf geen pijn. Je hebt een mooie ziel, anders had je niet om houvast gevraagd. Rust nu uit”, zei Mina vol medelijden tegen Zahraa.
“Nee, alsjeblieft Mina. Ik vraag jou om mij iets te geven wat mij voor eeuwig rust zal geven. Ook als ik er niet meer ben. Dit leven is klein geworden in mijn ogen, nu ik hier lig. Ik heb mijn jaren verspild aan het uitgaan en aan het genieten van de wereldse verleidingen. Ik ben dat leven zat. Ik wil iets wat mij niet voor eventjes, maar voor altijd rust geeft. Geef het mij, Mina. Spreek alsjeblieft”, zei Zahraa verdrietig.
Mina keek naar de toestand waarin deze jonge vrouw zich verkeerde. Ze was niet alleen lichamelijk kapot, maar geestelijk had ze zichzelf ook verloren. Ze wilde iets. Mina wist precies wat ze nodig had.
“Mina, denk niet te lang na, alsjeblieft.” Zahraa begon te kreunen van de pijn en hield haar hand bij haar linkerborst. Haar adem begon verschillende tempo’s te krijgen.
Mina stond op om een medewerkster te roepen.
“Nee! Blijf hier. Ik wil dat je me helpt, Mina. Ik heb je nodig” zei Zahraa, terwijl ze met haar hand de arm van Mina vasthield en haar tegenhield om weg te gaan.
Mina ging zitten en begon te spreken.
“Zahraa, al vanaf de eerste dag dat ik jou zag, voelde ik dat Allah mij hielp om die presentatie te geven, om jou te helpen een stap te zetten die jij lang hebt uitgesteld in jouw leven. Allah wilde jou helpen via mij. Ik gaf die presentatie met een bepaald doel. Dat doel was mensen informeren over de waarde van bescheidenheid van de vrouw in de maatschappij….” Mina stopte even en ging weer verder. “Ik zag in jouw ogen dat je in een soort identiteitscrisis verkeerde. De vragen “Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ga ik heen?’’ bleven rondspoken door jouw hoofd. Niets of niemand gaf je daar antwoord op, ondanks het feit dat je dit zocht in vele paden die je had bewandeld. Je werd geraakt door mijn woorden en wilde misschien graag de stap zetten om de hijaab te dragen, maar iets hield je tegen. Klopt dat lieverd?”, vroeg Mina.
Zahraa’s verdriet in haar ogen was niet te omschrijven en was hartbrekend. Terwijl ze in het gips zat en lichamelijk verdoofd was door de pijn, zei ze: “Mina, de hijaab is het geschenk van Allah aan de vrouw. Een geschenk dat ik al die jaren heb laten staan. Een geschenk waarvan ik de waarde niet kende dankzij de maatschappij waarin ik leefde en dankzij de ideeën die zij mij indoctrineerden. Na jouw woorden in de zaal, voelde ik kracht en wilde ik die stap zetten om de hijaab te dragen. Maar iedere keer wanneer ik naar de hijaab keek in mijn kamer, was ik te zwak om die hijaab op mijn hoofd te zetten en naar de universiteit te gaan. Angst speelde een grotere rol in mijn ziel. Angst voor reacties van de mens. Deze angst was de oorzaak van mijn liefde voor dit tijdelijke leven. Nu heb ik alles verloren…”, zei Zahraa snikkend.
“Luister naar mij, Zahraa”, zei Mina terwijl ze de hand van Zahraa stevig vastpakte. “Jij hebt niets verloren. Allah heeft jou nu hier in deze situatie geplaatst, zodat je die stap die jij jaren hebt uitgesteld, gaat zetten zonder angst voor jouw omgeving. Je voelt nu namelijk alleen angst voor Allah en jij bent nú dichter dan ooit gekomen bij Allah, jouw Heer, lieve Zahraa. Vertel mij, wat heb je verloren? Je ziel heb je nog steeds in eigen hand. Jij bent de chauffeur van jouw ziel. Jij bestuurt het iedere dag. Mijn woorden in de zaal gaven jou kracht, maar de kracht van de maatschappij was nog steeds sterker dan mijn woorden voor jou. Als Allah niet van jou hield, had Hij jou niet in deze situatie geplaatst. Je bent je nu bewust geworden van dit geschenk van Allah, mijn lieverd”, zei Mina.
“Maar wat nu?”, zei Zahraa wanhopig.
“Nu, dit.” Mina pakte een witte zuivere stof van haar tas en plaatste het op het hoofd van Zahraa. Dit is jouw cadeau van Allah. Dit is jouw vlag van de islam. Dit is jouw waardigheid en de eer waarmee Allah jou heeft geschonken. Dit is jouw geestelijke toewijding aan Allah en jouw zelfrespect”, zei Mina.
Er verscheen een glimlach langs de tranen van Zahraa, terwijl Zahraa haar handen liet glijden over de zachte stof van de hijaab op haar hoofd. “Mina, zonder jouw hand had ik deze stap niet gezet. Ik dank Allah dat Hij dit heeft laten gebeuren. Ik ben de gelukkigste vrouw in de wereld, oh Mina. Ik voel mij nu vredig, ondanks de lichamelijke schade die ik heb opgelopen. Nooit zal ik mijn bescheidenheid als vrouw onderschatten. Dit is mijn wapen. Ik laat het nooit meer los. Zonder jou had ik deze stap nooit gezet, oh Mina…”
Mina boog zich over Zahraa. “Jij hebt deze hijaab zélf gekozen. Jij hebt het uitgesteld. Maar Allah wilde jou de waarde laten kennen van deze hijaab. Hij wilde dat jij zou weten dat de liefde en rust en eeuwigheid waarnaar jij zocht, allemaal in de hijaab zaten. De hijaab is een vorm van geduld en aanbidding, oh Zahraa. Allah wil dat wij in pure vorm, net zoals Hij ons heeft geschapen, weer terugkeren naar Hem. Dit kan alleen als wij bescheidenheid in zowel lichamelijke als geestelijke vorm handhaven. Bedank Allah mijn lieverd. Jij bent een moedige en dappere vrouw.”
“Mina, jij hebt mij iets gegeven wat ik nooit zal vergeten. Jij hebt mij de vlag van de islam gegeven en het symbool van acceptatie en zelfbescherming. Vergeef mij oh Allah en open de poorten van Uw Barmhartigheid voor mij…..”
Mina keek naar Zahraa. Ze zag dat het alarm van het scherm afging. Ze stond op en wist niet wat ze moest doen. Ineens zag ze de artsen in de kamer stromen. Mina raakte in paniek.
“Wat is er aan de hand?”, riep Mina in tranen.
“Sorry, maar u moet even de kamer verlaten”, zei de arts met een serieuze blik in zijn ogen.
Mina verliet de kamer en nam trillend plaats in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ze pakte de Koran uit haar tas en begon fluisterend de zachte woorden van Allah te reciteren. Mina voelde haar handen trillen, terwijl haar gedachten allerlei kanten op gingen. Maar ze had vertrouwen in Allah. Wat er ook gebeurde, Hij wist het beter.
Na een tijdje kwam een arts naar Mina. Ze keek hem aan, niet wetend hoe ze zich moet voelen. Blij? Verdrietig?
“Het spijt mij, gecondoleerd”, zei de arts met zijn blik naar de grond gericht.
Mina keek naar de grond en de wereld om haar heen verduisterde. “Inna lillah wa inna ilayhi rajioen.” Ze liep met de Koran in haar handen de trap naar beneden. Nog nooit heeft een vrouw zoveel betekend voor haar. Een vrouw die een keuze lang had uitgesteld, maar toch maakte op de laatste minuten van haar leven. Mina liet een traan gaan, terwijl de wind haar tranen wegblies. “Alhamdoulilah w’al shokr… (alle lof en dank is aan Allah).”
Houd de hijaab vast mijn zusters en maak de keuze niet te laat. Morgen is niet beloofd.
© Copyright Ahlalbait Jongeren